ในเรื่องราวที่มีความสนุกสนานและแฟนตาซีเป็นจำนวนมาก พวกเราจะตามตัวสัตว์โปรดี้ที่มีลูกเลี้ยงสนุกสนาน เพื่อสำรวจความธรรมดาของธรรมชาติ เรียนภาษาอังกฤษ และสนุกสนานโดยทันทีมากับพวกเขา
，，
ในเช้าวันที่มีแสงแดดระลอกๆ หนึ่ง มิ่มและหมิ้มไปเล่นที่สวนสาธารณะพร้อมกัน。มิ่มชมท้องฟ้าที่มีท้องอากาศและเมฆ และบอกเล่นกับหมิ้มว่า “หมิ้ม คุณคิดว่าท้องฟ้ามีสีอะไร?”
หมิ้มคิดแล้วตอบว่า “ท้องฟ้าเป็นสีส้มฟื้น”
มิ่มเห็นด้วยและบอก “ใช่แล้ว ท้องฟ้าเป็นสีส้มฟื้น แล้วดวงอาทิตย์เป็นสีอะไร?”
หมิ้มมองไปที่ดวงอาทิตย์และบอกยิ้มว่า “ดวงอาทิตย์เป็นสีทอง”
พวกเขาก็เดินไปด้วยกันและเห็นภาพะหน้าที่งดงามของดอกไม้ มิ่มชี้ไปที่ดอกไม้บอกว่า “หมิ้ม ดอกไม้นี้เป็นสีอะไร?”
หมิ้มจับตาดูละเอียดแล้วตอบว่า “มีดอกมะลิเม็ดสีแดง ดอกทายและดอกฝายสีเหลือง และดอกมะพร้าวสีชมพู”
พวกเขาเล่นอยู่ด้วยกันและอภิปรายเกี่ยวกับสีของรอบตัว มิ่มได้พบกุหลาบหนึ่ง และบอกกลิ่นว่า “ที่นี้มีหางผีเสื้อสีขาว”
หมิ้มเห็นและบอก “ใช่แล้ว หางผีเสื้อเป็นสีขาว หลากหลังเหมือนหิมะ”
พวกเขาก็เดินต่อเพื่อตรวจสอบสวนมากขึ้น และพบกุ้งกินแมลงที่กำลังจับเหล่าตะโกน มิ่มถาม “หมิ้ม กุ้งเป็นสีอะไร?”
หมิ้มตอบว่า “กุ้งเป็นสีเขียว หลากเหมือนหญ้าสัตว์”
ข้อพูดของพวกเขาไม่เพียงแค่เรียนรู้คำศัพท์เกี่ยวกับสี แต่ยังได้เรียนรู้ว่าจะบอกเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขามองเห็นตัวเองด้วยด้วย พวกเขามีความสุขมาก จนกระทั่งดวงอาทิตย์ตกลงมาก่อนที่พวกเขาจะเดินกลับบ้าน
กลับบ้านหลังจากนั้น มิ่มและหมิ้มใช้คำศัพท์สีที่เรียนรู้มาจำแนกและเรียกชื่อวัตถุในบ้านของพวกเขา พวกเขาพบว่าการใช้สีที่จะเรียกชื่อสิ่งที่ดูเหมือนจะทำให้ทุกสิ่งเมื่อเขามองเห็นมันมากยิ่งและมีความน่าสนใจมากขึ้น
เหยี่ยมหูและเพื่อนๆของเขาตัดสินใจให้ชื่อให้หนูปูเล็ก ว่า “หนูทะเล” ตั้งแต่นั้นต่อมา หมาแดงและหนูปูเล็กก็ได้ร่วมกันเล่นอย่างสนุกสนานในสวนสาธารณะ
ในบ่ายแสงแดดสวยงามหนึ่ง หัวหนูขาวและเพื่อนๆของเขากำลังเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ พวกเขาพบกับไข่ที่น่าสนใจและตกลงกันที่จะรักษามัน รอให้มีชีวิตใหม่เกิดขึ้น
“เราควรให้มันชื่ออะไรดี?” หนูสาวเสนอ
“ใช่น่ะ หรือเราชื่อมันว่า ‘หลงทะเล’ ไหม? เพราะมันมาจากทะเล” หนูสาวยิ้มกล่าว
ทุกคนตกลงว่าชื่อ “หลงทะเล” นั้นเหมาะสมและตกลงที่จะเรียกมันเช่นนั้น
วันๆผ่านไปๆ หัวหนูขาวและหลงทะเลเล่นด้วยกันด้วยความสุขในสวนสาธารณะ พวกเขาวิ่งบนหญ้า ตะโกนในป่า และเล่นน้ำที่ห้วย
แล้ววันหนึ่งที่หลงทะเลตัวไข่ของมันหลุดออกมาและหนูปลาปลาหนุนที่อ่อนโอญตกออกมาจากไข่
“วาย มันเป็นหนูปลาปลาหนุน!” หัวหนูขาวตะโกนกล่าว
หลังจากที่หนูปลาปลาหนุนที่อ่อนโอญที่ออกมาจากไข่ หัวหนูขาว หนูสาว และเพื่อนๆของเขาตกลงที่จะให้ชื่อกับหนูปลาปลาหนุนด้วย พวกเขาตกลงที่จะเรียกมันว่า “หลงทะเล” จึงต่อมาหัวหนูขาวและหลงทะเลก็ได้ใช้ชีวิตด้วยกันด้วยความสุขในสวนสาธารณะ
พวกเขากำลังใจวันนึงกันบนหญ้าในสวนสาธารณะ ตามหาเอกสารในป่า และเล่นน้ำที่ห้วย หลงทะเลได้เรียนลากเรือ หัวหนูขาวและหนูสาวยังพามันไปเล่นที่ชายหาดบ่อยครั้ง
เมื่อเวลาเทอบ่ายแล้ว หัวหนูขาว หนูสาว และหลงทะเลจะมาชุมนุมบนหญ้าในสวนสาธารณะ และบอกเรื่องราวกัน รวมกันสนุกสนานกับเพื่อนๆ
และนั้นก็เป็นวันหนึ่งที่หัวหนูขาวและเพื่อนๆของเขาเล่นอยู่ในสวนสาธารณะด้วยความสุข และเรื่องราวของพวกเขาก็เริ่มเพาะแพร่ในสวนสาธารณะ กลายเป็นหนึ่งในชาวสวนสาธารณะที่ดีที่สุด
เรื่องปฏิบัติการละตระกูลและการเติบโต
เช้าวันที่มีแดดอาบอุ่นหนึ่ง หล่อนตายอมสวยฝาย และเพื่อนๆของเขา หลวงฮวง ร่วมกันเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ。พวกเขารีบตามต้นไม้ที่ตกในลม และเสียงเสียงยิ้มร้องของพวกเขาเข้าไปในอากาศเรียบร้อย จนเข้าหน้าปากตะวันที่พรุ่งนี้ หล่อนตายอมสวยฝายเห็นนกเล็กตัวหนึ่งหยุดอยู่บนต้นไม้หนึ่ง ที่มีสีขนที่มีสีสวยงามอย่างมาก
“หลวงฮวง ดูนกนี้!” หล่อนตายอมสวยฝายชักชวนหลวงฮวงไปดู
หลวงฮวงเดินมาเข้ามา ศึกษานกอย่างละเอียด “น้ำตาของนกดูเหมือนว่ามาหาดูพวกเราเลย”
พวกเขาตัดสินใจที่จะกลายเป็นเพื่อนกับนกนี้ และเริ่มต้นการสนทนากับนกด้วยอักษรภาษาอังกฤษที่เรียบง่าย นกดูเหมือนจะชอบพวกเขา เสียงเสียงร้องของมันยังตลอดไป
“good day, little hen!” หล่อนตายอมสวยฝายพูดด้วยภาษาอังกฤษ
“Cheerio!” นกตอบกลับ
“Do you want the park?” หลวงฮวงถาม
“The park is stunning, isn’t it?” นกตอบ
พวกเขาสนทนากับนกนานๆ จนจนสุริยะกำลังเดินทางไปทางทิศตะวันตก ในขณะกลับบ้าน หล่อนตายอมสวยฝายและหลวงฮวงตัดสินใจที่จะมาสวนสาธารณะทุกวันเพื่อสนทนากับนก พวกเขาเชื่อว่าการสนทนากับนกนี้จะทำให้ภาษาอังกฤษของพวกเขาดีขึ้น
เรื่องนี้บอกเราว่า การสนทนากับสัตว์นั้นเป็นทางเรียนรู้ที่ใหม่และสมรรถนะ และยังเป็นทางที่สนุกสนานที่สุดด้วยเพราะการมีเพื่อนกันด้วยความยินดี
